اطلاعات کامل درباره مالزی
مالزی در یک نگاه
- نام رسمی: مالیژیا، مالزیا (Malaysia)
- نام محلی : مالزیا
- نام پیشین: مالایا (Malaya) یعنی سرزمین مالایی
- پایتخت: کوالالامپور (Kuala Lumpur)،پایتخت اداری این کشور شهر پوترا جایا (Putra Jaya) است.
- نوع حکومت: مشروطه، حکومت سلطنتی فدرالی با دو مجلس قانون گذاری
- رئيس حکومت: پادشاه (هر یک از سیزده استان مالزی، یک سلطان دارد.)
- رئیس دولت: نخست وزیر نحوه ی اداره ی کشور: فدرال (شامل ۱۳ ایالت و دو منطقه ی فدرال)
- تاریخ استقلال: ۳۱ اوت ۱۹۵۷
درباره مالزی
در این جا به صورت مختصر درباره مالزی توضیح داده شده است.کشور مالزی در جنوب شرقی آسیا واقع شده است. فدراسیون مالزی بعد از جنگ جهانی دوم، در سال ۱۹۵۷ و خاتمه اشغال ژاپن، از اتحاد نه ایالت تشکیل گردید؛ در سال ۱۹۶۳ نیز ایالت های سنگاپور، ساراواک و صباح به این مجموعه ملحق شدند. سنگاپور در سال ۱۹۶۵ از این اتحاد جدا شده و کشوری مستقل را ایجاد کرد. این کشور ۳۲۹٫۸۴۵ کیلومترمربع یعنی یک پنجم ایران وسعت دارد. بارندگی فراوان و آب و هوای مناسب، مالزی را به عنوان کشوری سرسبز با هوایی معتدل معرفی می کند که دمای آن در طول سال تغییرات اندکی را به خود می بیند. ساکنان این کشور را بیشتر نژادهای مالایی (مسلمان)، هندی و چینی تشکیل می دهند که از نظر سیاسی، اقوام مالایی حاکمان این سرزمین هستند. کشور مسلمان مالزی طی سال های اخیر، با درایت مسئولان آن به ویژه نخست وزیر اندیشمندش، آقای دکتر مهاتیرمحمد، حرکتی سریع به سمت توسعه داشته، به طوری که امروزه الگوی برخی از کشورها شده است.این کشور از جنبه های مختلف مورد توجه مردم جهان است و سالانه میلیون ها گردشگر، از سراسر جهان از جمله ایران. ارتباط دو کشور ایران و مالزی در سطح بسیار خوبی قرار دارد و امید است این همکاری صمیمانه تداوم یافته و ارتقاء یابد.و تور های مالزی فراوانی از کشور ایران به مالزی سفر می کنند
شبه جزیره ی مالزی (مالزی غربی) مالزی غربی با وسعت ۱۳۱۵۸۷ کیلومترمربع، شبه جزیره ای است که از شمال به کشور تایلند و از جنوب به جزیره ی سنگاپور متصل است. بخش غربی مالزی، ادامه ی خاک آسیا به طرف جنوب می باشد و به آن، مالزی قاره ای می گویند و قسمت اعظم شبه جزیره ی مالایا (Malay) را در برگرفته است.
ایالت های مالزی
درباره مالزی یازده ایالت غربی این کشور که هر کدام حکومت داخلی نیمه مستقلی دارند، عبارتند از:
- جوهر
- نگری سمبیلان
- ملاکا
- پاهانگ
- ترنگانو
- کلانتان
- پراک
- پرلیس
- پنانگ
- کراح
- سلانگور
دو منطقه فدرال پوتراجایا و کوالالامپور نیز در این بخش واقع اند.
بخش جزیره ای مالزی
بخش جزیره ای یا مالزی شرقی بخش جزیره ای با وسعت ۱۹۸۰۰۰ کیلومترمربع در شمال جزیره ی برنئو شده است. این بخش، شامل دو ایالت ساراواک با وسعت ۱۲۴۴۴۹ کیلومترمربع در شرق و ایالت صباح با وسعت ۷۳۷۱۱ کیلومترمربع در غرب و جزیره ی فدرال لابوان است. بخش جزیره ای مالزی، قسمت اعظم ناحیه ی ساحلی شمال غربی، جزیره ی برنئو را در برمی گیرد و از سمت جنوب شرقی با اندونزی مرز مشترک دارد. کشور سلطان نشین برونئی در شمال جزیره واقع شده است (کشور کوچک برونئی – دارالسلام در شمال شرقی ایالت ساراواک واقع است.) جزیره ی فدرال لابوان مجاور جزیره ی برنئو است. بخش غربی و شرقی مالزی در حدود ۶۴۰ کیلومتر با هم فاصله دارند. بین. این دو بخش، دریای چین جنوبی واقع شده است. این دو ایالت از جنوب به استان کالیمانتان اندونزی محدود می شوند. دریای چین جنوبی و دریای سولوکه جزایر، فیلیپین در آن واقع است، بخش های دیگر مالزی شرقی هستند.که ماحیه ی مناسبی برای تور مالزی و گردشگری می باشد
فرهنگ و آداب و رسوم مالزی
فرهنگ اصلی کشور مالزی، فرهنگ ساکنان اولیه ی آن، یعنی افراد قوم مالایو است که هنوز از برتری نسبی برخوردار است. از قرن نوزدهم به بعد، با ورود گروه های مهاجر، به خصوصی چینی ها و هندی ها، به تدریج چهره ی فرهنگی کشورهای منطقه – از جمله مالزی – از حالت یک دستی، خارج شد و به سوی تنوع پیش رفت، به همین دلیل، بافت کنونی فرهنگ مالزی، ترکیبی از فرهنگ های مالایو، چینی، هندی و نیز فرهنگ قبایل بومی متعدد آن است. سایر فرهنگ هایی که تأثیر زیادی بر روی فرهنگ مالزی داشته اند، فرهنگ ایرانی، عربی و اروپایی بوده است. بومیان ساکن ایالت های صباح و ساراواک نیز فرهنگ خاصی دارند که شامل شیوه ها و آداب و رسوم و نحوه ی معیشت آنهاست. گرچه در سال های اخیر، این فرهنگ بومی، دست خوش تغییرات زیادی شده است؛ اما هنوز ویژگی های متمایز آن در نحوه ی شکار، خوراک، پوشاک، جشن ها، مراسم مختلف، نوع ابزار و وسایل زندگی و روابط اجتماعی آنها مشهود است. فرهنگ مالزی در «سیاست فرهنگ ملی ۱۹۷۱» تعریف شده است.
برخی از آداب و سنت های مردم مالزی
- تا قبل از ورود به خانه یا مکان های مذهبی، مثل مسجد یا هر پرستشگاه دیگری باید کفش ها را در آورد. در هنگام ورود به مسجد باید پوشیده بود و حجاب را حفظ کرد.
- نگارنگ سیاه فقط مربوط به مرگ و مراسم عزاداری است و نباید در مواقع شادی و جشن ها از آن استفاده کرد.
- دست کشیدن به سر افراد، به خصوص افراد سال خورده، از نظر آنها نشانه ی بی نزاکتی است.
فرهنگ و آداب و رسوم مالزی-درباره مالزی
زبان کشور مالزی
درباره مالزی و زبان رسمی این کشور میتوان به ,زبان مالایو (Malayu) یا،باهاسامالزیا (Bahasa Malaysia) اشاره کرد.که در سیستم آموزشی و کلیه مکاتبات کشور از آن استفاده می شود، زبان انگلیسی نیز که از زمان سلطه انگلیسی ها در زمان مالزی رواج داشته است به صورت گسترده در محاورات و نیز برای برقراری ارتباط بین نژادهای مختلف در سراسر مالزی به کار می رود. زبان انگلیسی که مردم مالزی صحبت می کنند، به زبان مانگلیش (Manglish) (انگلیسی – مالایی) معروف است که ترکیبی از لهجه های محلی با زبان انگلیسی است. نکته ی قابل ذکر، آنکه در مالزی، بسیاری از کلمات انگلیسی با املایی متفاوت از آنچه متداول است، نوشته می شود.سایر زبان ها مانند ماندارین(زبان چینی رسمی),پنجابی(هند و اروپایی) و تامیل نیز در مالزی متداول است.زبان هایی که در مدارس مالزی آموزش می دهند,شامل زبان باهاسامالزیا(Bahasa Malaysia)،انگلیسی،چینی یا تامیل است که بستگی به موقعیت مرکز آموزشی دارد; اما آموزش زبان مالایی و انگلیسی در تمام مدارس،اجباری است.
پرچم و سرود ملی مالزی – درباره مالزی
درباره مالزی و پرچم این کشور به طور مختصری توضیح داده شده است،پرچم مالزی معروف به جالور گمیلانگ (Jallur Gemillang) یعنی نوارهای شکوه و افتخار، زمینه ای با چهارده نوار به رنگ های سفید و قرمز به صورت یک در میان دارد. بر روی مربع کوچک آبی رنگی در بالای پرچم، گوشه ی سمت چپ آن، یک هلال و یک ستاره ی چهارده پر، معروف به (Bintang Persekutuan)،(ستاره ی فدرال) قرار دارد. چهارده نوار، با عرض یکسان، بیان کننده ی موقعیت و اعتبار یکسان سیزده ایالت مالزی و دولت فدرال است. چهارده گوشه ی (Point) ستاره نیز بیان کننده ی اتحاد و یک پارچگی بین ایالت هاست. هلال، نشان دهنده ی دین اسلام – مذهب رسمی کشور – است. رنگ زرد ستاره و هلال، رنگ سلطنتی حاکمان مالزی است. مربع آبی، مظهر اتحاد مردم مالزی است. پرچم مالزی که اولین بار در شانزدهم سپتامبر ۱۹۶۳ برافراشته شد، از پرچم فدراسیون مالایا به وجود آمده است. بعد از این که بریتانیا یازده ایالت مالایا(مالزی) را به یک ایالت واحد تبدیل کرد، تصور داشتن یک پرچم ملی مطرح شد.قبل از آن ،هر ایالتی در مالایا پرچمی اختصاصی داشت;در حال حاضر نیز بسیاری از آنها تغییری در پرچم خود به وجود نیاورده اند و در موارد مختلف از آن استفاده می کنند.طراح این پرچم ،محمد حمزه ،معمار ۲۹ ساله بود که در جوهر فعالیت می کرد. نخست وزیر وقت در سال ۱۹۹۷ نام جا (Gemilang) را برای پرچم برگزید تا حرکت کشور را به سمت رشد و موفقیت روزافزون بیان کند. سرود ملی مالزی را پاک نگاه در سال ۲۰۰۰ سروده است. سرود ملی مالزی، انگاراکوي نام دارد که به معنی «کشور من» می باشد. این سرود در سال ۱۹۵۷ در زمان استقلال فدراسیون مالزی (مالایا) از بریتانیا به عنوان سرود ملی انتخاب شد. آهنگی که در ابتدا از آن استفاده می کردند، مربوط به سرود ایالتی پراک بود.
تعطیلات ملی مالزی
در جامعه ی چند نژادی و چند مذهبی مالزی، تعطیلات متعددی وجود دارد . درباره مالزی و تعطیلات این کشور به صورت ذیل می باشد :
- سال نوی چینی ها: (معمولاً در ماه ژانویه / فوریه)
- عید پاک: این روز در مالزی شرقی، تعطیل رسمی است.( ماه مارس / آوریل)
- روز وساک : در اغلب ایالت های مالزی، تعطیل رسمی است. (در ماه آوریل/می)
- میلاد پیامبر اکرم (ص): تا جشن چراغ ها(ماه جولای/ آگوست) در اکثر ایالت های مالزی تعطیل است.
- روز ملی (۳۱ اوت): در این روز – که تعطیل رسمی است-شهروندان بی بضاعت هدایایی دریافت می کنند و جشن ها و نمایشگاه های مختلفی برگزار می شود که به آن، روز مرد کا(Merdeka Day) نیز میگویند که به معنی روز استقلال است.
- عید فطر
- عید قربان
- اول ماه محرم (سال نوی قمری اسلامی)
- آقا کریسمس (۲۵ دسامبر): سال روز تولد حضرت مسیح
- روز تولد پادشاه(اولین شنبه ژوئن): که در مراسمی که به این مناسبت برگزار می شود، افراد برجسته، القاب و هدایایی از او دریافت می کنند.
- روز تولد حاکم هر ایالت، در همان ایالت تعطیل عمومی است.
- روز کارگر
جشن های مالزی
گفتنی درباره مالزی و جشن های مالزی بسیار است. جشن های سنتی چهار گروه اصلی، اقوام مالایو، چینی ها، هندی ها و قبایل محلی (قومی) مالزی شرقی-که جمعیت مالزی را تشکیل می دهند- بخش مهمی از میراث فرهنگی غنی مالزی به حساب می آیند. اغلب این جشن ها جنبه ی مذهبی دارند؛ اما در مالزی، رسم بر این است که همه ی مردم، بدون در نظر گرفتن نژاد یا مذهب، در تمام جشن های مهم شرکت کنند.
جشن های اسلامی مالزی
درباره مالزی و جشن های اسلامی در مالزی سه جشن بسیار مهم وجود دارد:
میلاد پیامبر اکرم (ص): در این روز – که تعطیل رسمی است – در اکثر شهرها مراسم ویژه ای برگزار می شود که شامل راهپیمایی به رهبری پادشاه و برنامه ی قرائت قرآن است.
عید قربان: این جشن اسلامی که به زبان مالایو، هری رایا حاجی (Hilari Raya Haji) گفته می شود، نشان دهنده ی به پایان رسیدن سفر حج است
عید فطر: این عید به زبان مردم مالزی، هری رایا پواسا (Hari Raya PuaSa) خوانده می شود. بزرگان مذهبی با رؤیت هلال ماه نو، به پایان رسیدن ماه مبارک رمضان را به مسلمانان اعلام می کنند. مسلمانان با شادمانی به استقبال این عید بزرگ می روند و مراسم نماز عید را در این روز – که تعطیل رسمی است – به طور دسته جمعی در مساجد برگزار می کنند. مردم، هفت روز قبل از عید، خانه های خود را کاملاً تمیز کرده و با چراغ های رنگی تزیین می کنند. این کار برای «خوش آمد گویی به فرشتگان» است؛ زیرا آنها عقیده دارند که فرشتگان در این مدت به زمین می آیند. در روز عید فطر، پادشاه و نخست وزیر با مردم، دیدار می کنند و از مردم پذیرایی می شود.
جشن های اعیاد در مالزی، روزهای طولانی با مراسم مختلف ادامه دارد؛ به طور مثال، جشن ها و مراسم عید فطر تا یک ماه ادامه دارد.
جشن های بودایی مالزی
مهم ترین جشن بوداییان، روز وساک نام دارد و در ماه می یا جون (اردیبهشت یا خرداد) برگزار می شود.در این روز،تولد بودارا جشن می گیرند.این روز در اغلب ایالت های مالزی، تعطیل رسمی است.جشن هنگام سپیده دم آغاز می شود و بودایی ها در معبد عبادت می کنند.راهبان با رداهای زرد مایل به نارنجی، دعاها و موعظات بودا را یک صدا می خوانند. در این روز، خیرات کردن، مثلا غذدادادن به نیازمندان و اهدای نذورات به معابد، انجام می شود.این مراسم با حضور بودایی های شمع به دست، بسیار باشکوه است.
سال نوی چینی: مهمترین جشن چینی ها محسوب می شود و در اولین روز نخستین ماه از تقویم چینی (که معمولا در ماه ژانویه یا فوریه است) برگزار می شود. چینی ها قبل از فرا رسیدن این روز بزرگ، خانه های خود را تمیز و رنگ می کنند. طی سه روز اول عید که به دوره ی پذیرایی از مهمان (Open-house) معروف است، چینی ها به دید و بازدید یکدیگر می روند و در خانه ی آنها به روی دوستانشان، از هر نژاد یا مذهبی، باز است. مراسم سال نوی چینی ها پانزده روز طول می کشد. در اکثر ایالت های مالزی، به خاطر فرا رسیدن سال نوی چینی، دو روز را تعطیل رسمی اعلام می کنند.
چینگ مینگ(Ching Ming): یا جشن مقبره، در پایان ماه دوم سال قمری از تقویم چینی برگزار می شود. در این روز، چینی ها با تمیز کردن مقبره ها احترام خود را به اجداد متوفی خود نشان میدهند.
جشن کیک ماه (Moon Cake): یا جشن نیمه ی پاییز، یکی دیگر از مراسم تماشایی مالزی است که در پانزدهمین روز ماه هشتم از تقویم چینی (در سپتامبر) برگزار می شود. در این جشن، کیک هایی به شکل قرص ماه درست میکنند و به دیگران هدیه می دهند و در شب آن روز، کودکان با خود فانوس های کاغذی رنگی حمل می کنند. این جشن، اهمیت تاریخی دارد؛ زیرانشان دهندهی، قیام موفقیتآمیز چینی ها علیه سرداران ظالم مغول در قرن چهاردهم در چین است. در آن زمان پیام های سری را درون کیک های ماه پنهان می کردند تا از این طریق، توطئه ی مغول ها را به دیگران اطلاع دهند و از فانوس ها برای علامت دادن از بالای تپه استفاده می کرده اند.
جشن های چینی مالزی – درباره مالزی
جشن های هندوهای مالزی
درباره مالزی و جشن هندو ها می توان به دو جشن مهم در میان هندیان کشور مالزی اشاره کرد که با آدابی خاص و شکوه فراوان برگزار می شود؛ یکی از این جشن ها دی والی یا دی پاوالی، (جشن چراغ ها) نام دارد که در ماه کارتیک (ماه هندوها)، (اکتبر یا نوامبر) برگزار می شود. این روز که در اکثر ایالت ها تعطیل است، با دعا و دید و بازدید شروع می شود و هندوها خانه های خود را در هنگام شب با چراغ های روغنی روشن می کنند و با این کار به کاکشمی، الهه ی ثروت، خوش آمد می گویند. این جشن، نماد پیروزی اساطیری (افسانه ای) لرد کریشنا(LOrd Krishna) بر پادشاه اهریمنی، ناراکاسورا(NarakaSura) است. تایپوسام(ThaipuSam) یکی دیگر از جشن های مذهبی هندوهاست که در ماه تای،(ژانویه یا فوریه) برگزار می شود. در این روز، تولد لرد سابرامانیام معروف است جشن می گیرند. در این جشن، شرکت کنندگان، قاب های چوبی مزین به گل و پر طاووس حمل می کنند.
جشن های مربوط به برداشت محصول در مالزی شرقی: هر سال، در ماه می جشن های شکرگزاری را که به خدایان برنج اختصاص دارد، اقوام کادازان در ایالت صباح و قبایل ایبان در ساراواک برگزار می کنند. آقا جشن گاوائی دایاکت (Gawai Dayak) یکی از جشن های سنتی دایاک ها است که در ایالت های صباح و ساراواک، در اول ماه ژوئن، آغاز سال نوی خود را جشن می گیرند.
جشن کادازان (Kadazan): کادازان ها هر سال در طول ماه می، جشن برداشت محصول را برگزاری می کنند که با رقص سنتی خاصی به نام «سومازلئو»همراه است.
صنایع دستی مالزی
صنایع دستی، یکی از پدیده های قدیمی و اصیل است که با وجود صنایع ماشینی و مدرن، هنوز جایگاه پر ارزش خود را در میان مردم حفظ کرده است و همگام با تکنولوژی مدرن رشد میکند. صنایع دستی متنوع و زیبای مالزی، شامل عتیقه های اصل و نفیس و کارهای دستی جدید و بی نظیر است. اغلب صنعتگران این کشور، مسلمان هستند؛ به همین دلیل، دین اسلام تا حد زیادی بر طرح های صنایع دستی مالزی تأثیر گذاشته است. در این کشور، دین اسلام، کشیدن تصویر انسان را در کارهای هنری ممنوع کرده است؛ بنابراین، اغلب طرح ها مربوط به عناصر طبیعت است؛ مثلاً برگ ها، ساقه های به هم پیچیده ی درختان مو، گل ها و حیوانات، به ویژه پرندگان.برخی از صنایع دستی مهم مالزی، عبارتند از: صنعت پارچه بافی سنتی مالزی با طرح های زیبا و رنگارنگ در سراسر دنیا طرفداران بسیار دارد. این پارچه ها انواع گوناگونی دارند؛ مثل باتیک، سونکت، پواکومبو و تکات. از این پارچه ها برای دوختن سارونگ (Sarong) نوعی لباس محلی مردم مالزی – کلاه، روسری، کفش، روتختی، رومیزی، کیف و مانند آنها استفاده می کنند.
صنایع دستی مالزی – درباره مالزی
جواهرات و لوازم زینتی مالزی
زینت آلات رایج در مالزی، شامل اجناس چرمی، گردنبندهای مروارید، خلخال، دستبند، النگوهایی که با مهره های رنگی درست شده اند، کلاه، کیف یا کیسه های تزیینی کوچک سنگ دوزی و منجوق دوزی و مانند آنها می باشد. جواهرات طلا و نقره ی ظریف و زیبایی که با سنگ های قیمتی تزیین شده اند نیز چشم هر بیننده ای را خیره می کنند.
ظروف سفالی مالزی
ظروف سفالی معروف مالزی، ظرف هایی با طراحی سنتی، ظروف سفالی چینی با طرح اژدها و ظروفی با طرح ها و نقاشی های زیباست متعلق به ایالت ساراواک. ظروف سفالی جدید، شامل انواع گلدان، مجسمه، لوازم آشپزخانه و سایر ظروف تزیینی است.
لابوسایونگ Labu Sayon:کوزه ای سفالی، شبیه کدو حلوایی است که معمولا برای نگهداری آب از آن استفاده می کرده اند و استفاده از آن در ایالت پراک، رایج است.
بلانگا Belanga: ظرفی گرد با لبه ی پهن است که اغلب برای پختن خوراک کاری از آن استفاده می کنند. مردم مالزی معتقدند که کف گرد ظرف، حرارت را به طور یک نواخت پخش می کند.
ترنانگ Terenang: کوزه ای گوشه دار (زاویه دار) که در ایالت های پاهانگ و ترنگانو از آن برای نگهداری آب استفاده می کنند. گردن کوزه به شکل مقعر و بدنه ی آن، محدب و برجسته است
صنایع دستی چوبی مالزی
کشور مالزی به خاطر برخورداری از جنگل های استوایی، صنایع دستی چوبی بی نظیری دارد. از روزگاران کهن، مردم مالزی خانه ها را با الواری می ساخته اند که با دست و به طور ماهرانه ای می تراشیده اند. امروزه در میان وسایل تزیینی منزل مردم مالزی، صنایع دستی چوبی زیبایی به چشم میخورد که برخی از آنها عبارتند از: قاب های چوبی کنده کاری شده به سبک مالایی قدیم، مخصوصی دیوار، در و پنجره، دسته های خنجر، ظروف و جعبه های حکاکی شده ی چینی، مجسمه هایی عجیب و استثنایی از مردم اورنگ اصلی، عصاهای کنده کاری شده، ظروف آشپزخانه و وسایل چوبی و معطر حکاکی شده.
صنایع دستی فلزی مالزی
اشیای برنجی و برنزی در مالزی، از قدیم رایج بود و در حال حاضر نیز استفاده می شود. در اواخر قرن نوزدهم، با کشف معادن فلز قلع در مالزی، آلیاژ پیوتر(PeWiter) به طور روزافزون رایج شد. صنایع دستی فلزی مالزی، شامل وسایل تزیینی، گلدان، کتری، ظروف آشپزخانه، مسینی، کاسه، شمعدان، آتشدان برای دود کردن عود و عنبر، ابزار گلابگیری، تیغه ی چاقو، چراغ و زنگوله های بادی یا بادزنگ است.
صنایع دستی حصیربافی مالزی
هنر حصیربافی مالزی، همه را به شگفتی وا می دارد. در این کشور، الیاف گیاهان محلی و نی خیزران، راتان (Rattan) و نیز برگهای درخت نخل را کلاف می کنند؛ می تابند و می بافند و از آنها وسایلی مثل کیف و سبد، کلاه، حصیر یا زیرانداز، توپ سپک راگا (Sepak Raga) یا سپک تاکرا (Sepak Takraw) درست می کنند. تودانگ ساجی (Tudung Saji)، یکی از کارهای دستی اقوام با جائو (Bajau) در کوتا بلود(Kota Belud) است که آن را با برگ های نوعی درخت کاج درست می کنند و روکشی سنتی برای نگهداری موادغذایی است.
صنایع دستی سرگرم کننده مالزی
کارهای دستی سنتی که برای سرگرمی به کار می روند، درباره مالزی و صنایع دستی سرگرم کننده مالزی شامل: فرفره، بادبادک و عروسک های مخصوص نمایش های مختلف است. هنرمندانی ماهر، با دقت و حوصله این وسایل را تولید می کنند.
منبع: درباره مالزی